over
craie, pastel, acrylique, collage : matière et sens
De situatie is eenvoudig. Ik beweeg mijn hand om streken of lijnen op een drager (doek of papier) te zetten. Daardoor breng ik iets naar buiten.
Door het proces van het doen, ontstaat een dialoog tussen binnen- en buitenwereld. Het gebaar, het fysieke aspect is belangrijk voor mij. Het vormt een tegenwicht voor het denken, de idee, en zo kan ik door gaan.
Door te tekenen en te schilderen geef ik vorm aan het zoeken naar betekenis. Alles staat op losse schroeven.
Antwoorden probeer ik te ontlokken aan de schilderkunst. Ik zie het als mijn taak de schilderkunst in het nauw te drijven. Antwoorden komen en gaan, het zoeken blijft, de beweging.
Ondanks mijn twijfels over het weergeven van de herkenbare wereld, gebruik ik een aantal herkenbare elementen: menselijk lichaam, zee, plantenrijk, gesteenten.
Het zijn metaforen met dezelfde beeldende kracht als bijvoorbeeld de lijnen, de krassen, de kleuren, de woorden of het opgeplakte papier, die ik toepas. Ze dragen allemaal betekenis over.
Ik heb een fascinatie voor de kleur zwart. Zwart is niet de kleur van somberheid. Zwart, met al haar nuances is een schuilplaats. Zwart heeft een warme, geruststellende diepte, is open en geheimzinnig, is tegelijkertijd niets én belofte.
Par le dessin, le collage, la peinture, j’essaie de donner forme à une réalité qui toujours se dérobe. Par le processus concret du faire, se met en place une dialectique du dedans-dehors. Le geste est important, l’aspect physique du faire. Il permet de contrebalancer la réflexion, l’idée, et d’aller plus loin. Tout n’est que mouvance.
Je traque la peinture pour la forcer à répondre. S’il n’y a pas de réponses, la quête demeure, infinie. Un mouvement vers.
J’utilise des éléments plus ou moins figuratifs, issus de domaines spécifiques : anatomie, mer, pierres, arbres. L’objectif n’est pas tant de les représenter que de faire entrer le spectateur dans un certain monde. Si ces éléments sont porteurs de sens, c’est au même titre que les éléments purement graphiques. Ils n’ont pas plus de valeur picturale que les traits de crayon, les griffures, les couleurs, les mots, les papiers collés que j’utilise aussi.
J’ai une fascination toute particulière pour le noir. Le noir n’est pas synonyme de tristesse, au contraire. La couleur noire, dans toutes ses nuances, est un refuge secret. Le noir a une profondeur rassurante. Il est ouvert, mystérieux. A la fois absence et promesse.